Het schijnt dat kinderen van de basis- en middelbare scholen tegenwoordig niet meer zo gemotiveerd zijn. Dit komt volgens zeggen vooral door de leerkrachten, die zelf ook niet meer zo gemotiveerd zijn, en de manier waarop de lesstof wordt aangeboden.

Nu zal dit best wel een rol spelen, maar ik hoor niemand spreken over het gebruik van mobiele telefoons die de kinderen in de klas bij zich hebben en waar zij meer mee bezig zijn dan met de les. Ik hoor niemand over de rol van de veelal gescheiden ouders die hun kinderen veel te laat naar bed laten gaan en vaak geen idee hebben waar hun kinderen op hun slaapkamers mee bezig zijn. Ik hoor ook niemand over het feit dat de meeste kinderen veel te lang achter de computer spelletjes zitten te spelen en daardoor de andere dag als een suf konijn in de schoolbanken zitten.

Toen ik nog naar de puppycursus ging, was er geen motivatieprobleem. Wij mochten niets mee naar school nemen. Zelfs het knuffeltje waar ik zo aan gehecht was, moest thuis blijven. Voor de klas stond een stevige dame met een postuur waar Hermann, de Duitse dog, zelfs van onder de indruk was. Met een stem als van een uit de kluiten gewassen bootsman schreeuwde zij haar commando’s over het veld. Als wij al niet gemotiveerd waren of de commando’s niet goed opvolgden, kregen wij een flinke ruk aan de riem, die stevig om onze nek zat. Neen, in mijn tijd was van demotivatie geen sprake.