Het schijnt dat sommige groeperingen hun identiteit kwijt zijn. Zij weten niet meer wie of wat zij zijn. In mijn wereld kennen wij dat niet. Ik ben een hond en heb nog nooit de gedachten gehad dat ik een ander dier ben of zelfs maar wil zijn. Bij onze buren hebben ze een kat. Ik weet dat zij een kat is en zij weet dat ik een hond ben. Niet dat wij elkaar geweldig liggen, maar wij weten wel wie en wat wij zijn.

In de gemeente Montferland weten de katholieken niet meer hoe katholiek de scholen nog zijn. Zij zijn nu op zoek naar hun identiteit. Een gevoel of sfeer wat er vroeger is geweest en er nu niet meer schijnt te zijn. Is het nostalgie of de drang om toch maar vooral een religieuze stempel ergens op te willen drukken. Volgens Anton Schilderinck, voorzitter van de katholieke schoolraad Oost Gelderland (KSOG), weten ouders nu niet meer wat zij mogen verwachten als zij hun kind op een conventionele school doen.

Is het niet zo dat ouders mogen verwachten dat er op iedere school kwalitatief goed onderwijs wordt gegeven en dat er geen onderscheidt mag zijn? Moeten bepaalde mensen en groeperingen zich eens niet afvragen of een specifieke geloofsrichting nog wel op scholen thuishoort?

Van mij mogen mensen geloven en aanbidden wat zij willen, maar om dat op te leggen aan scholen waar tegenwoordig een mengeling van culturen en rassen samenkomen en waar niet iedereen zit te wachten op religieuze boodschappen, is niet meer van deze tijd. Gelet op de negatieve berichten over katholieke hoogwaardigheidsbekleders lijkt mij de combinatie katholieken en kinderen nu ook niet bepaald de perfecte match.

Eigenlijk heb ik geen recht van spreken want bij mij op de puppycursus zaten ook alleen maar honden en ik denk dat geen van mijn soortgenoten er graag enkele katten bij gewild zou hebben. Maar bij ons was van een identiteitscrisis in ieder geval geen sprake.