Wij kennen een gezegde dat grote honden elkaar niet bijten. Dat dit gezegde ook bij mensen van toepassing is, bleek deze week weer eens toen de parlementaire enquête over de woningbouwcorporaties werd afgesloten.

Jarenlang konden mensen als Staal, Möllenkamp, Span, Verzijlbergh en Teuben bouwen aan hun eigen paradijs waarin zij zich god waanden. Zittend op hun gouden troon keken zij minachtend neer op het voetvolk. Hierbij werden zij gedekt door hun baasjes, de toezichthouders. Niet letterlijk natuurlijk, alhoewel dit in enkele gevallen ook wel eens gebeurd zou kunnen zijn.

Onder druk van de publieke opinie kon de overheid niets anders doen dan een parlementaire enquête houden, waarbij deze mannen eens stevig aan de tand zouden worden gevoeld. Maar zoals al gezegd, grote honden bijten elkaar niet, dus genoemde heren konden rustig hun uitwerpselen bij een ander op de stoep deponeren hiermee hun eigen straatje schoonhoudend. Miljarden hebben deze mensen verkwanseld. Zij hebben zichzelf verrijkt en degene die er op toe moesten zien, hebben de andere kant opgekeken of in sommige gevallen zelfs meegespeeld.

Als wij ons nu afvragen hoe dit allemaal heeft kunnen gebeuren, is het antwoord heel simpel. Mensen die op deze posities terechtkomen, zijn allemaal vriendjes van elkaar. Zij vinden elkaar in een grote hondenkennel, wat zij zelf netwerk noemen. Wanneer er dan malversaties plaatsvinden, zal er niemand aan de riem trekken want je weet maar nooit of de personen die hier op toe moeten zien, zelf ooit een keer in een situatie terechtkomen, waarbij zij deze vrienden nog eens hard nodig zullen hebben. En onze overheid, zij nemen al genoegen met een welgemeend sorry van genoemde personen.